تبسم قابل چاکی نشد ناموس عریانی

خجل کرد آخر از روی جنونم بی گریبانی

چو بال و پر گشاید وحشت از ساز جنون من

صدا عمریست در زنجیر تصویر است زندانی

ندانم مشهد تیغ خیال کیست این گلشن

که شبنم کردگلها را نهان در چشم قربانی

به راه او نخستین گام ما را سجده پیش آمد

تو ای حسرت قدم می زن که ما سودیم پیشانی

به جای شعله از ما آب نم خون کرده می جوشد

چو یاقوت آتش ما را حیا کرده ست دامانی

بیا زاهد اگر همت دهد سامان توفیقت

بیاموز از شرار کاغذ ما سبحه گردانی

کنار وصل معشوق است گرد خویش گردیدن

توان کردن به این گرداب دریا را گریبانی

محبت نیست آهنگی که آفت جوشد از سازش

گسستن بر نمی آید به زنار سلیمانی

سر قطع تعلق داری از دیوانگی مگذر

بس است آیینه دار جوهر شمشیر عریانی

به این سامان وحشت آنقدر مشکل نمی بینم

که گردد سایه ام چون دیدهٔ آهو بیابانی

نی ام نومید اگر گرد سر شمعت نمی گردم

پر پروانه ای دارم بقدر رنگ گردانی

به نیرنگ خیالش آنقدر جوشیده ام بیدل

که در رنگ غبارم می توان زد خامهٔ مانی